Alles een plekje

Pizza avond was geslaagd! Naar bed want de volgende dag vroeg opstaan om te vertrekken. 10hr de deur uit! Gelukkig was de jetlag nog aanwezig en kon ik ruim op tijd al niet meer slapen. Douchen, backpack pakken en wegwezen. Mijn reis begon met een wandeling naar het Medicare bureau, hier kon ik namelijk mijn medicard ophalen, een soort verzekeringspasje. Dan helpen ze je zonder te vragen hoe je verzekerd bent als je ergens dood ligt te gaan op de stoep. Wel handig om te hebben denk ik dan! De dag ervoor had ik ook al geprobeerd om dit handige pasje te halen en heb ik drie kwartier gelopen voordat ik er achter kwam dat ik mijn visum nog in het hostel had laten liggen. Ik kan je zeggen, ik voelde me wel even heel stom. Maar it's all in the past so let's move on. Van het bureau van Medicare ben ik weg naar het centrum van Melbourne gaan zoeken. Al snel bedacht ik dat er een tram naar toe zou moeten rijden. Even zoeken en gaan met die banaan. Als leek van het Australische public transport kan ik zeggen dat ik er trots op ben om zonder kleerscheuren down town te bereiken. De mensen in Melbourne weten blijkbaar heel goed waar ze uit de tram moeten stappen, dit wordt namelijk nergens aangegeven... Alsof je de trein van Den Haag naar Utrecht pakt maar er niet wordt aangegeven dat er ook gestopt wordt in Voorburg, Ypenburg, zoetermeer, Oost, gouda, woerden, etc. Best lastig kan ik zeggen. Over de kaartjes ga ik het maar niet hebben, ook niet over het alleen met muntgeld kunnen betalen in de automaat van de tram. Hoe dan ook, Down Town I went!

Eenmaal in Collins St. begon mijn nieuwe avontuur. (oh, misschien wel handig om te weten dat ik onderweg ben naar een vriendin die in het centrum woont en nog een plekje in huis over had) Met een heavy backpack op mn rug en een rugzak op mijn buik liep ik het hele centrum door om maar een beetje rond te kijken. Al snel kwam ik uit bij de State Library, de grootste library van Victoria. Hier met de laptop internetten en kijken of er contact gemaakt kon worden met de andere kant van de wereld terwijl ik wachtte op Kellie. (vriendin) Na een uur werd ik opgebeld waar ik was en kreeg ik te horen dat ze in de buurt was. We ontmoeten elkaar en lopen richting haar huis. Ondertussen krijg ik te horen dat ik in het goede jaargetijde ben gekomen en dat het net weer wat warmer begon te worden. We liepen langs de Uni waar Kellie studeert, langs de 'Italian street" genaamd Lygon St. en kwamen al snel op Faraday Street in de Suburb Carlton. Ik maakte nog een grapje over een lelijk huis dat verrot en ondergespoten was met graffiti hopende dat dit niet het huis was waar ze woonde. Dit was het gelukkig niet, het was namelijk het huis 30m verderop. Zelfde vorm en net zo verrot maar zonder de graffiti. Eenmaal binnen viel op dat het niet veel beter was dan de buitenkant. Klein, verrot, afgebladderd verf, you name it. Na een paar uurtjes in dit huis begon het eigenlijk wel iets te krijgen. Het was best knus! Ik had te snel een oordeel geveld. Dus bij deze, het was er goed te doen. Nu had ik wel een leuk kado'tje gekregen. Ik kreeg namelijk de kamer van de huisgenoot die een weekje naar Sydney ging! Wat is hier bijzonder aan? Nou, het was de enige kamer in het huis... De andere huisgenoten sliepen: 1: onder de trap op een matras, 2+3: op de overloop met een gordijn ertussen om de privacy te bewaren. Nice going Tom! De lieverds!
In dit huisje heb ik me een klein weekje geamuseerd, ik heb ervaring opgedaan in het centrum want dat was op een niet al te grote afstand, ik heb een aantal exchange studenten ontmoet van de studie van mijn huisgenoten, gepartyd in een paar clubs, gezocht hoe ik het makkelijkst naar de huizen kon komen waar ik mogelijk in de toekomst zou gaan wonen, hier ook langs gegaan, verdwaald geraakt, en nog een flink stuk verder verdwaald geraakt, vanuit deze dwaling mijn stageplek gevonden(!), uiteindelijk wel weer thuis gekomen, in een hippie/environmental park een fiets gebouwd(awesome stalen ros) en last but not least deze naar huis gefietst om de dag erna een flink stuk te gaan fietsen. Dat vat de week wel even samen denk ik. On to next week!

Eerste werkweek!
Maandag! De eerste stagedag is begonnen! Denkende aan mijn vorige ervaring met het vinden van mijn stageplek had ik bedacht dat ik ruim op tijd zou vertrekken zodat ik in ieder geval niet te laat zou komen.(mam, je zou trots zijn) Met mijn richtingsgevoel van een kompas kwam ik ruim een uur te vroeg aan op mijn stage, (dit is 7hr in de ochtend) gelukkig was er al iemand aanwezig (ze beginnen hier 6hr al) genaamd Adam White. Hij is een van de fysio's in de praktijk in Footscray. Hele relaxte gozer, vind het leuk om mij te plagen met mijn onbekendheid van de stad en de australische cultuur. Zo moest ik van hem echt een keer vegimite proberen, iets dat te vergelijken is met... tsja... smeerbare, korrelige, maggi jam? In ieder geval moet je er niet aan ruiken en eigenlijk ook niet eten als je er niet mee opgegroeid bent. Zo openstaand als ik ben probeerde ik het natuurlijk op een toastje uit. Het is opgekomen maar niet van harte. Gelukkig konden ze er smakelijk om lachen. Verder moet ik goed blijven opletten voor Dropbears (zoek maar op google) en moet ik een Footy bijwonen. Een footy is een Australian football game. Dit is het gesprek van de dag en iedereen doet mee. Ik ben bang dat het er niet van gaat komen, tickets zijn net wat aan de dure kant en ik zou niet weten hoe ik er aan moet komen. Verder mag ik niet voor Collinwood juichen, dit is namelijk het team dat iedereen haat, het team van de tandeloze lage klasse inwoners van Melbourne. Over football gesproken, Melbourne is heel erg sportief, iedereen doet wel iets lijkt het. De helft hiervan zie je terug bij de fysio omdat ze blessures oplopen dus ik verveel me niet:). Maar om even terug te keren naar de eerste kennismaking, rond een uur of 8 kwam Cory binnen, mijn begeleider. Hij was al sinds 6 bezig geweest in het ziekenhuis om de hoek en ging nu aan zijn praktijk schema beginnen. Na een korte introductie zijn we begonnen aan de behandelingen. Alle patienten vonden het prima dat ik erbij was en waren geïnteresseerd in mij. Leuk dat ik uit Nederland kwam, hoe lang ik er al was, welk team ik voor juich, of ik ook een uni bezocht, of ik nog ga reizen, dat ik een Amerikaans accent heb en weet ik wat nog meer! In ieder geval waren de patienten al een goede start! De behandelingen zelf waren ook erg interessant om te zien, veel massage, veel triggerpoints, ultrageluid, ijs, tens, nerve stretching, muscle stretching, manipuleren etc. Het minst voorkomende is eigenlijk het actief oefenen in de oefenzaal. Al met al denk ik wel heel veel te kunnen leren. Hij vraagt vaak hoe het zit met spieren, zenuwen, ligamenten, gewrichten, bewegingen, oefeningen etc. Het eerste dat ik merkte was dat mijn anatomie toch wel behoorlijk was weggezakt. In het ziekenhuis ben ik niet heel erg bezig geweest met het benoemen van al deze structuren en dat hoor je wel terug. Gelukkig is dit inmiddels wel weer wat aan het terug komen. Wat trouwens ook niet helpt met het bedenken van deze antwoorden is dat ik meteen in het engels denk, ik zou eigenlijk eerst het Nederlandse moeten bedenken om het vervolgens engels uit te spreken. No worries want dit komt er snel genoeg weer in. Cory is een hele relaxte gozer, zoals elke aussie wel is, hij zorgt ervoor dat ik veel nadenk over alles dat ik zie en tegenkom. Wanneer ik er niet uitkom probeert hij het net wat anders te benoemen zodat ik er toch wat mee kan. Het taal gebruik is goed te doen, verstaan is geen probleem, het spreken geeft zo nu en dan nog wel wat moeilijkheden. Het niet op woorden kunnen komen die normaal zo vanzelf sprekend zijn, de zinsopbouw mag nog wat aan gesleuteld worden maar dat is denk ik niet zo heel gek in je eerste week. No worries! Je neemt het makkelijk over:)
De dag voor mij duurde tot 6 en Cory ging nog een paar uurtjes door. NB. Hij werkt zo'n 60 uur per week! Ik werk nu maandag en woensdag 10hr en dinsdag en donderdag 6hr. Beginnen om kwart over 7 is geen uitzondering. Gelukkig ben ik een early bird:D...
Dinsdag heb ik met Dave gewerkt, ook een relaxte gast maar hij heeft me wel opgezadeld met 3 artikelen die ik moet lezen voor de volgende keer. Dat is dus een groot deel huiswerk voor het weekend. Dan verveel ik me tenminste niet! De stroopwafels zijn trouwens goed bevallen, als piranha's lopen ze om de pakjes heen. Ik denk niet dat ik er volgende week nog een kruimel van kan vinden. En dan geven ze mij vegimite...
Pfff what else? Ik ga ook met Cory naar een highschool, of meer een sport academy waar veel kindertjes blessures oplopen tijdens het sporten. Dus daar hangen we ook de fysio uit voor een uurtje. Grappig hoor, iedereen loopt in een uniformpje rond, net Harry Potter. Anyhoe, na mijn eerste werkdag ben ik trouwens verhuisd naar mijn awesome huisje aan de Anderson St. in Yarraville. Het is een straat met allemaal winkeltjes en resautrantjes en een cinema. Helemaal te gek! Dus ik heb besloten elke week maar een nieuw restaurantje uit te proberen en het nog een keer te doen als een goede vriendin van mij die luistert naar de naam Hunk is gearriveerd;) Lekker met zn tweetjes! De kamer waar ik inzit is groot genoeg voor 2, heel fijn, wel erg koud, zeker in de avond, nacht en ochtend. Dus de afgelopen dagen lag ik na het eten in bed omdat ik anders frostbite zou ontwikkelen van het tegen de muur zitten. Inmiddels heb ik ontdekt dat de woonkamer een grote kachel heeft die ik op zn hoogste stand kan laten draaien. Daar zit ik nu naast:D.

Waarschijnlijk ben ik nog wel het een en ander vergeten te vertellen maar dit is voorlopig waar jullie het mee moeten doen!

Nog wat Trivia voor de liefhebber:
- Afstand van huis naar station yarraville is 1 min lopen
- Beide stage's op 20 min fietsen.
- Stoplichten duren tergend lang, wachten tot de trein voorbij is kan ruim 8min duren
- mijn huisgenoten heten Jorge (student mechanical engineering) en Ryan (chef en comedian)
- Aussies zetten inderdaad overal 'Mate' achter.
- Ik woon boven een portugees restaurant genaamd Nando's
- Wanneer ik naar Williamstown fiets of naar de Uni heb ik de mooie skyline van Melbourne centre om naar te kijken.
- Lopen hier erg veel Aziaten rond
- Die spreken vaak erg slecht engels is me in de praktijk al opgevallen.
- Ik heb geleerd een manipulatie uit te voeren dus ik kan een rug kraken:)
- De praktijken waar ik kom hangen vol met foto's van bekende sporters die behandeld zijn door de fysio's van Physiohealth.
- ik heb een amerikaans/canadees accent
- Fietslampjes zijn echt veeeeeeels te duur
- Aussies zijn relaxt
- Totaal 20km al verkeerd gefietst denk ik, richtingsgevoel helpt je hier pas als je het kent.
- Links rijden is echt wel even wennen!
- Helm is verplicht voor fietsers.

Topclass
Mijn eerste week in Aussie ben ik langsgegaan op de uni waar ik als assistent zal gaan meewerken aan een onderzoek. Het onderzoek gaat over knieartrose en wat de meest gunstige resultaten geeft om het mediale vlak van het kniegewricht te verlichten van belasting tijdens activiteiten. De interventies waar tussen vergeleken wordt zijn het versterken van de Quadriceps of coordinatie en balans training. Mijn inbreng in dit onderzoek in het verbreden van de inter en intrabeoordelaarsbetrouwbaarheid. With 6 others I will be gait analysing 100 people, looking for the varus thrust in the knees when heel-striking. Vrij vertaald zal ik gang analyses uitvoeren bij 100 mensen. Daarbij ligt de focus op het naar buiten en weer terug bewegen van de knie, bij het been dat begint aan het neerzetten van de voet. Dus wanneer de hiel de grond raakt en er gewicht op komt te staan. Ik heb vandaag een aantal test patienten mogen bekijken en kan zeggen dat het erg moelijk te zien is. Het is echt iets waar je je ogen op moet trainen anders zie je het niet. Volgende week vrijdag zal ik eerst een onderzoek bijwonen van een patient om vervolgens het echte werk te gaan doen zoals bovenstaand. Verder heeft Ben, mijn supervisor op de uni, mij uitgelegd wat er allemaal komt kijken bij het analyseren van gangpatronen. Hij heeft mij dit in het lab laten zien met heel veel excel gedoe en gave 3d modellen op de computer. Ze zijn als het ware bezig met Motion capturing. Met van die bolletjes op je lichaam geplakt die de krachten in 3d kunnen berekenen. Diepgaand is het wel te noemen! Cool!

Well, that's all for now!
Hopelijk kunnen jullie hier weer even mee verder!
Ik leef nog steeds, dat is wel het belangrijkste denk ik.

Greets, love, kus, hug, box, high five!
Tom